Patronami parafii i kościoła są: Matka Boża Królowa Różańca św. i św. Katarzyna Aleksandryjska
Św. Katarzyna Aleksandryjska urodziła w 294r. w Aleksandrii. Od dzieciństwa odznaczała się chłonnym umysłem. Jej nauczycielami byli najsławniejsi mędrcy, dzięki czemu uzyskała solidne wykształcenie i przyjęła wiarę chrzescijańską. Matka postanowiła ją zaslubić Bogu. We snie Katarzyny pojawił się Jezus z Matką i założył jej na palec pierscień zaręczynowy (mistyczne zaslubiny z Jezusem). Cesarz Maksencjusz nakazał wszystkim w Cesarstwie Rzymskim składać ofiary bogom. Temu rozkazowi sprzeciwiła się 18-letnia Katarzyna, dziewica wspaniałej urody i tęgiego umysłu, wystąpiła przed cesarzem, mówiąc mu o niedorzecznosci tego nakazu. Rzuciła wyzwanie cesarzowi, aby zaprosił swych najlepszych filozofów na dysputę, w której żywy Bóg i Pan Jezus Chrystus zatriumfuje nad jego martwą idiolatrią. Przybyło 50 filozofów, lecz żaden nie mógł dorównać jej mądroscią i bystrosci umysłu, nawracając ich na chrzescijaństwo. Św. Katarzyna ze wzgardą odrzuca zaloty cesarza, odtrąca władzę, potępia komplementy dotyczące jej urody oraz wyraża się z lekceważeniem o mądrosci ziemskiej.
Cesarz kazał ją biczami okrutnie siec, a następnie wtrącił ją do więzienia i głodem morzyć kazał. Daremny był to jednak trud, gdyż w więzieniu Chrystus ją dokarmiał. Katarzyna w międzyczasie zdołała nawrócić małżonkę królewską Augustę, 200 żołnierzy oraz zwierzchnika strażników więziennych. Narzędziem tortur dla Katarzyny miało być koło z licznymi mieczykami i nożami, ale dokonać przybył Anioł Boży i roztrzaskał koło na kawałki. Katarzyna poniosła męczeńską smierć 25 listopada 311r. - została scięta.
Tradycja podaje, że jej ciało sw. Katarzyny zostało przeniesione na górę Synaj przez aniołów. Dwa wieki później kilku mnichom przysniło się, że jej szczątki znajdują się na najwyższej górze półwyspu Synaj (zwanej dzis Górą sw. Katarzyny). Justynian ufundował tam klasztor, który znajduje się w dolinie oddzielającej Górę Mojżesza od Góry Katarzyny.
Patronuje m.in. kołodziejom, garncarzom, garbarzom, młynarzom, piekarzom, prządkom, szwaczkom, krawcowym, żeglarzom, kolejarzom, woźnicom, przewoźnikom, prawnikom, adwokatom, notariuszom. Jest wreszcie patronką nauki, paryskiej Sorbony, wyspy Cypr, literatów, zakonu katarzynek, Nowego Targu, uniwersytetów, bibliotekarzy, drukarzy, uczniów, studentek, nauczycieli, teologów, mówców, filozofów, filozofów chrzescijańskich, grzeszników, uczonych, a także prostego ludu.
Ikonografia przedstawia sw. Katarzynę z mieczem, koroną, książką, palmą, z połamany wilkiem kołem z nożami. Czasem ukazywana w trakcie mistycznych zaślubin z Chrystusem lub nawiedzana przez Chrystusa w więzieniu.
.................................................................................................
"
Maryja , Królowa Różańca św. niech prowadzi dzieci Kościoła do pełni zjednoczenia z Chrystusem w Jego chwale" -
Audiencja Generalna 16 października 2002 r. Odpusty
Według konstytucji Apostolskiej Indulgentiarum doctrina wydanej przez papieża Pawła VI w roku 1967 Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca Chrystusa i świętych. Do konstytucji odwołują się zarówno Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku (kan 992-997) jak i Katechizm Kościoła Katolickiego (1471-1479). Istota odpustu
Aby zrozumieć naukę leżącą u podstaw praktyki odpustów, należy przede wszystkim uprzytomnić sobie jasno, że grzech pociąga za sobą dwojaki skutek. Po pierwsze: prowadzi do całkowitego lub częściowego zerwania wspólnoty z Bogiem, zerwanie z Nim przyjaźni (mówi się o winie grzechowej). Konsekwencją winy grzechu śmiertelnego jest utrata życia wiecznego (kara wieczna). Po drugie: prowadzi do zburzenia wewnętrznego ładu, zgodnego z wolą Stwórcy i zakłóca relacje ze wspólnotą ludzką (pociąga za sobą kary doczesne). Innymi słowy: człowiek popełniając grzech, zaciąga winę oraz karę. Z grzechu śmiertelnego wynika kara wieczna, za grzech powszedni – doczesna, ograniczona w czasie. Bóg, Ojciec miłosierdzia, daruje człowiekowi winę oraz karę wieczną w godnie przeżytym sakramencie pokuty i pojednania. Pozostaje jednak kara doczesna, rozumiana jako wieloraka rana zadana człowiekowi przez grzech. Jej odpokutowanie dokonuje się albo na tym świecie przez formy zadośćuczynienia (dzieła pokutne, znoszenie cierpień, trudów życia, dobre uczynki) lub po śmierci przez karę oczyszczającą w czyśćcu.
W przestrzeni uwalniania się człowieka z tego, co nazywamy „karą doczesną”, wpisuje się odpust, przez który zostaje skruszonemu grzesznikowi darowana owa kara doczesna za grzechy, zgładzone już co do winy w akcie sakramentalnym. Kościół pragnie wspomóc człowieka i proponuje mu darowanie kary doczesnej poprzez zyskanie odpustu. Odpusty mogą być udzielane żywym lub zmarłym.
Darowanie kar może być całkowite (odpust zupełny) – darowanie wszystkich kar doczesnych, człowiek unika kar czyśćcowych; lub darowanie częściowe (odpust cząstkowy). Kiedy owo zmaganie się o darowanie kary doczesnej nie zostanie zakończone w ramach życia doczesnego, istnieje możliwość dopełnienia pokuty człowieka po śmierci (katolicka nauka o czyśćcu). Kościół przez modlitwę za zmarłych wskazuje na realną możliwość pomocy w procesie darowania kary (była to myśl święta i pobożna – 2 Mch 12,38-45). Odpusty za zmarłych są udzielane przez Kościół na sposób wstawiennictwa (per modum suffragii). Kościół ofiarowuje Bogu zadośćuczynienie ze wspólnego skarbca i prosi Boga, aby raczył je policzyć na korzyść danej zmarłej osoby.
Paweł VI wyjaśnia, wracamy do Konstytucji apostolskiej Indulgentiarum doctrina, że praktykę udzielania odpustów wprowadziło przeświadczenie istniejące w Kościele, że pasterze Pańskiej owczarni mogą uwolnić poszczególnych wiernych od pozostałości po grzechach przez przydział zasług Chrystusa i Świętych. Mówi się o duchowym skarbcu Kościoła, który nie jest zbiorem dóbr, gromadzonych przez wieki na kształt materialnych bogactw, lecz nieskończoną i niewyczerpaną wartością, jaką mają u Boga zadośćuczynienia i zasługi Chrystusa Pana (Indulgentiarum, 5). Ów skarbiec, to sam Jezus Chrystus Odkupiciel.
Praktyka odpustowa w dziejach Kościoła z racji niewłaściwego rozumienia i czasami nadużyć spowodowała, że odpust kojarzy się u wiernych z pewną „amnestią”, czy z czymś magicznym, gdzie człowiek bez większego wysiłku otrzymuje darowanie wszystkich kar doczesnych, włącznie z czyśćcem. Kościół pragnie być blisko człowieka i dlatego poprzez praktykę odpustów pozwala mu pomnażać dobro duchowe, doskonalić miłość, wynagradzać Bogu za popełnione zło, zyskiwać darowanie kary doczesnej należnej za grzech, odpuszczony już co do winy w sakramencie pojednania.
